Mijn tenen vastgenageld aan de grond
Ik was niet meer in beweging te krijgen.
Het was dat moment dat mijn lichaam blokkeerde, letterlijk stilgezet werd. Ik zie het nog zo levendig voor me hoe ik daar stond: Het moment dat mijn lichaam de besturing overnam van mijn denken, mijn hoofd. Het was de eerste keer en (helaas?) niet de laatste keer.
De eerste keer wilde ik mijn zus redden, doordat ik vastgenageld stond, kon ik zien dat zij zichzelf kon redden. Dit was het moment dat de ‘redder’ in mij veranderde in de ‘zorgzame’ zus. Het moment dat zij en ik volledig onszelf konden zijn. Het moment dat zij binnen haar vermogen haar verantwoordelijkheid kon pakken en ik haar die, vanuit mijn normaliter reddende (engel dacht ik toen nog) rol, niet voor haar wegnam.
De 2e keer moest ik mijzelf redden, maar mijn hoofd had iets anders in gedachte en bleef maar zijn best doen met doorgaan. Mijn lijf (of was het de natte sneeuw?) was er klaar mee en wierp zich heerlijk achterover op de grond. Nadat ze al meerdere andere signalen had gegeven, was de maat nu echt vol!
Achteraf kan ik zeggen hoe dankbaar ik ben dat dit allemaal is gebeurd. Het zijn life changing moments geweest, die ervoor hebben gezorgd dat ik steeds meer vanuit mijn kracht ben gaan werken, vanuit balans. Natuurlijk word ik hier ook nog steeds in uitgedaagd, maar ik ben me er sneller van bewust.
Als de besturing wordt overgenomen
Mijn lijf nam de besturing over en ik kon er niets aan doen. Als ik terugkijk waren er best al wel de nodige signalen geweest, maar mijn hoofd wist deze tactvol weg te managen. Wat was er gebeurd als ik eerder naar mijn lijf geluisterd had?
Stress in organisaties en de gevolgen als je er niet naar luistert
Medewerkers kun je zien als het lijf van je organisatie. De handen en de voeten die uitvoeren van wat er bereikt wil worden.
Door de krapte op de arbeidsmarkt, de inhaalslag die veel organisaties lijken te willen maken sinds corona, zie ik in steeds meer organisaties stress. Dit zie en voel je in eerste instantie op de werkvloer. Mensen werken zich 3 slagen in de rondte, vangen het werk op van openstaande vacatures en ondertussen neemt het ziekteverzuim toe.
Ondertussen lijkt het in de boardroom nog wat rustiger. Er wordt zeker nagedacht om de processen efficiënter in te richten, de werving & selectie een creatieve impuls te geven, te digitaliseren. Maar al deze processen duren langer dan het lijf de tijd heeft.
De mensen in de organisatie roepen om hulp, in welke vorm dan ook.
De besturing wordt langzamerhand, of abrupt overgenomen: nog meer zieken, nog meer stress, mensen nemen hun ontslag, de winst neemt af, …… de rest is als je niet oppast ineens geschiedenis
Het wordt de hoogste tijd om het anders te doen!
De signalen die organisaties op dit moment krijgen zijn serieus. En dat geldt overigens ook voor ieder individu(!).
Stress is een energie die, als er niet op tijd wordt ingegrepen, destructief van aard is.
En dan sta je ineens voor het voldongen feit.
Dit tijdperk vraagt om een ander perspectief.
‘De hele mens zien’ is wat ons (organisaties, maatschappij, individu) te doen staat. Dit is mijns inziens de grootste uitdaging waar we vandaag voor staan. Staan we met elkaar voor een ‘life changing’ moment? We horen het al langere tijd om ons heen: we zitten in een verandering van tijdperk. De Newtoniaanse bril uit het industriële tijdperk is al lang versleten. Er is een nieuw perspectief nodig, een nieuw paradigma.
Uit de waan in de lead
Om die ‘andere kijk’ of een ‘nieuw potentieel’ te gaan zien is het belangrijk om te beseffen vanuit welke bril/welk perspectief je de wereld bekijkt. Door bewust te worden vanuit welk paradigma je kunt handelen, krijg je ‘zicht’ op nieuwe mogelijkheden.
Graag nodig ik je uit voor de sessie ‘Uit de waan – in de lead’.
Hier maak je kennis met wat het nieuwe paradigma inhoudt, we geven je een ander perspectief. En we nodigen je uit om in gesprek te gaan met elkaar over wat er nodig is in organisaties en hoe we (jij) hierin volgende stappen kunt zetten.