Onlangs is een ondernemer die ik persoonlijk goed ken, failliet verklaard. Het ging al enige tijd niet lekker met zijn onderneming met personeel, maar nu is het doek echt gevallen.
Toevallig had ik eerder met hem een gesprek over wat er met je gebeurt als je je onderneming moet opgeven. Of, hoe lang ga je als ondernemer door om te proberen je business succesvol te maken?
Opgeven is voor ondernemers meestal geen optie. Hij zei het ook: “het is mijn kind”. Het is zijn verhaal, zijn leven die in de zaak is gestopt. Hoe moeilijk is het dan om dit op te geven na zoveel jaren ondernemerschap?
Als buitenstaander is het altijd makkelijk gezegd; misschien is een nieuwe start wel beter nu. Maar als je er dan echt voor staat, ervaar je het dan daadwerkelijk zo? Wat komt er op je af, als je de sleutel van de zaak moet afgeven en misschien zelfs je huis verkocht moet worden? Hoe voelt dit?
Ondernemen is, blijkt wel weer, veel meer dan geld verdienen of status hebben; ondernemen is bezig zijn met je passie én jezelf zijn! De (emotionele) betrokkenheid van een ondernemer is zo groot, dat een faillissement nauwelijks gevolgen heeft op het gepassioneerd bezig zijn. Misschien gaat het geloof in jezelf wankelen, maar wanneer de ondernemer dit (leer)proces met open ogen tegemoet treedt komt hij/zij er meestal sterker uit.
Waar ligt de grens van risico nemen?
Wanneer opgeven geen optie is, hoe lang moet je dan doorgaan met risico nemen? Voor de een is dat net zo lang tot het doek valt, voor de ander al eerder. Risico nemen is heel persoonlijk, daarom zal een ander vaak niet begrijpen waarom je zo lang doorgaat.
Maar, is het risico nemen wel echt zo persoonlijk? Hoe zit het met de instanties waarvan je als ondernemer afhankelijk bent? Belastingdienst, verzekeringsmaatschappij, verhuurder en andere toeleveranciers? Hoe lang willen zij het risico nemen? Hebben zij in de gaten dat je praat over ‘jouw kind’?
Als ondernemer wil je graag dat ze jouw verhaal begrijpen, je verwacht flexibiliteit omdat je dat zelf als ondernemer ook hebt. Maar wat ik vaak hoor en zie is dat deze twee werelden (en verwachtingen) ver uit elkaar liggen. De ondernemer voelt zich onbegrepen en ‘als crimineel’ behandeld, de controleur (en op moment van faillissement schuldeiser) vindt dat je je niet aan de regels houdt.
Waar ligt de grens van risico nemen voor de ondernemer en wat betekent dit voor de flexibiliteit van de controlerende instanties en toeleveranciers? Wanneer we kijken naar de huidige maatschappij, met financiële problemen bij veel ondernemers, een slimmer en mondiger wordende klant en burger, is controleren dan het meest succesvolle instrument? Bereiken we hiermee wat we willen bereiken, ook nu we in crisistijd verkeren?
We leven in een tijd dat er vele doeken vallen en tekorten zijn. Wat mij intrigeert is wat wij er samen aan kunnen doen om dit te voorkomen/te verminderen en welke organisatievorm en sturingsmechanismen daar dan bij passen.
Volgens mij is de nieuwe organisatievorm terug te vinden in ‘warmer organiseren’. Waar controleren op dit moment leidt tot verwijdering, zorgt ‘warmer organiseren’ voor zichzelf versterkende verbindingen.
Nieuwsgierig? Lees meer in mijn volgende blog: Warmer organiseren, oplossing voor crisis – deel 2